برا هر چی همه که دلتنگ نشم،دلتنگ اون روزایی ام که...

پریروز برای حل گره ی کم کاریم تو ریاضی رفتم خونه ی خواهرم یکم کمکم کنه. وسطاش گپ زدیم و چقد چسبید -سعیده یه هدف انتخاب کن برا خودت،برو دنبال خودت. می دونی مشکل من چی بود از همون بچگی هر روز به یه شغل فکر می کردم:معلمی،پزشکی، مهندسی مشکلم این بود که هدف خاصی نداشتم می خوندم برا رتبه و رشته ی خوب به خاطر این بی هدفی هی از این شاخه به اون شاخه پریدم.مهندسی پلیمر خوندم،آزمون دادم استخدام اداره ی تامین اجتماعی شدم،لیسانس حسابداری گرفتم. -ولی این ۱۸۰۰ی که آوردم اصلا حقم نبود،بیشتر ازینا تلاش کرده بودم.اونموقع خونمون کوچیکتر بود.هر روز (خواهر دومی) صدای آهنگو میبرد بالا,شماها ده نه سال پیش کوچیکتر بودین،تا حالا کلاس نرفتم، یبار فقط تابستون سوم ب پیش گزینه دو ثبت نام کردم.بعد شانس آوردم اون سال قلمچی کاری به بضاعت مالی نداشت(خب پدر فرهنگی میگن وضعش خوبه)و بورسیه کرد.(راستش اون دوره وضع مالی خوبی نداشتیم:) +یادمه چقد زیاد مهمون میومد،حس میکنم بعضیاشون عمدا میومدن حتی:|،بعد می رفتی خونه ی مامان بزرگ درس بخونی.کاش آنفامیلشون می کردیم:| -من چقد تلاش کردم،حقم رتبه ی زیر هزار بود.ولی تو الان خیلی چ برا هر چی همه که دلتنگ نشم،دلتنگ اون روزایی ام که......

ما وبلاگیا چه اونایی که تازه اومدن،چه کسایی مث من. خودمو میگم؛تو اینستا و کانال حس می کنم کسی حوصله ی کسیو نداره و بقط میخوان که خودشون رو سرخوش نشون بدن و بگن وای خدا چقد همه چی خوبه،من از این حالت خسته شدم. از اینکه کلی مخاطب تلگرامی داشته باشی که نتونی با یه کدومشون حرف بزنی. اینکه تو فضاهای دیگه پا بذاره تو حریممون به خودی خود خسته امون کرده به خدا اینکه دونه دونه داریم بلاگرامونو از دست میدیم سخته حتی اگه تازه وارد باشی ولی اینکه ملت تو بلاگ که میگیم خلوته و از شر خیلیا راحتیم هم راحتمون نذارن سخت تره. بعد چن وقت آنلاین شدم جدیدترین ستاره برای22جان بود که نمیدونم میشناسید یا نه ولی با خوندنش خونم به جوش اومد. 22کسیه که واقعا از اینکه دنبالش میکنم خوشحالم و با لذت میخونمش کاشکی بخاطر منی که این همه وبلاگت و نویسنده اش رو دوست دارم نری. این حرف ها رو قطعا از روی احساساتم نوشتم و نه از روی چاپلوسی! خدای مهربونم به همه ی ما آدما آرامش و انسانیت عطا کن. برا هر چی همه که دلتنگ نشم،دلتنگ اون روزایی ام که......